ΕΙΠΑΝ... ΕΓΡΑΨΑΝ...
| Χτυπάμε πόρτα αν είμαστε ευγενικοί, χτυπάμε ξύλο αν είμαστε προληπτικοί, χτυπάμε μαγιονέζες και αυγά....ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! Επειδή το ξύλο βοηθάει στην πειθαρχεία των παιδιών, όσο ο άνεμος βοηθά στο σβήσιμο των πυρκαγιών... |
| Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω τα έμαθα στο νηπιαγωγείο |
|
Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.
Robert Fulghum |
| Ό, τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο |
|
Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο Όποτε της ζωής τα ψεύτικα Κι όταν χλωροφυλλιάσει η όψη σου Γεώργιος Δροσίνης |
|
Τα παιδιά μπορούν να διδάξουν τρία πράγματα στους μεγάλους: πρώτο, να χαίρονται χωρίς να υπάρχει λόγος, δεύτερο, να ασχολούνται πάντα με κάτι και τρίτο, να απαιτούν με όλη τους τη δύναμη αυτό που επιθυμούν. Paulo Coehlo |
| Όλα τα παιδιά μαθαίνουν, απλώς όχι την ίδια μέρα και ούτε με τον ίδιο τρόπο. George Evans |
|
Χρειάζεται ένα χωριό για να ανατραφεί ένα παιδί. Αφρικάνικο ρητό (χρειάζεται οι γονείς να δείξουν εμπιστοσύνη και σε άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, ώστε ν΄αποκτήσουν τις δεξιότητες να ζήσουν σε πραγματικές συνθήκες όντας υγιείς και ισορροπημένες προσωπικότητες). |
| Οι 100 γλώσσες της παιδικής ηλικίας |
|
Το παιδί αποτελείται από εκατό. Το παιδί έχει εκατό γλώσσες, εκατό χέρια, εκατό σκέψεις, εκατό τρόπους σκέψης, παιχνιδιού, ομιλίας. Εκατό, πάντα εκατό τρόπους να ακούει, να θαυμάζει, να αγαπά. Εκατό χαρές για να τραγουδά και να καταλαβαίνει. Εκατό κόσμους να ακακαλύπτει. Εκατό κόσμους να εφευρίσκει. Εκατό κόσμους να ονειρεύεται. Το παιδί έχει εκατό γλώσσες (και εκατό, εκατό, εκατό ακόμη). Αλλά του κλέβουν τις ενενήντα εννιά. Το σχολείο και ο πολιτισμός διαχωρίζουν το κεφάλι από το σώμα. Λένε στο παιδί: να σκέφτεται χωρίς τα χέρια, να τα καταφέρνει χωρίς το μυαλό, να ακούει και να μη μιλάει, να καταλαβαίνει χωρίς να χαίρεται, να αγαπάει και να θαυμάζει μόνο το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Λένε στο παιδί: να ανακαλύψει έναν κόσμο που ήδη υπάρχει. Και από τις εκατό του κλέβουν τις ενενήντα εννιά. Λένε στο παιδί: ότι η εργασία και το παιχνίδι, η πραγματικότητα και η φαντασίωση, η επιστήμη και η φαντασία, ο ουρανός και η γη, η λογική και το όνειρο, είναι πράγματα που δεν ταιριάζουν. Και έτσι λένε στο παιδί ότι οι εκατό γλώσσες δεν υπάρχουν. Το παιδί λέει: ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! ΟΙ ΕΚΑΤΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...
LORIS MALAGUZZI |
| Κείμενο εμπνευσμένο από το “Παράπονο” του Οδυσσέα Ελύτη |
|
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα…Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές… Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου. Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.
|
| Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό; |
| Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα τους μιλούσε για την διαχείριση του άγχους. Την στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση "είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;". Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, έκανε την ερώτηση: "Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;" Διάφορες απαντήσεις ακούστηκαν με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια . Εκείνη απάντησε: "Το απόλυτο βάρος του δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε. Αν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω για μία ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος. Αν το κρατήσω για μία ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται." Και συνέχισε: "Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι νερό. Αν τα σκέφτεστε λίγο δεν θα συμβεί τίποτε. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω, θα αρχίζουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς, θα αισθανθείτε παράλυτοι - ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε". Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω. |
| Υπάρχουν άνθρωποι... |
|
Yπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που μας κάνουν ευτυχισμένους, |
